No i już...

...nowe miejsce mam:). Postanowiłam zabrać zabawki z onetu, powodów trochę jest: polecanie, poddawanie do dyskusji, bądź trolle. Blog to dla mnie rodzaj "rzucania talerzem o podłogę", teraz, o ironio częściej niż kiedy starałam się mniej lub bardziej intensywnie o Jasia. Bo to jest tak. Jestem szczęśliwa, spełniona jako matka, nie wyobrażam sobie życia bez synka i nie wiem jak mogłam bez tej mordki żyć. Jest całym moim światem-dosłownie. Bo teraz życie toczy się tylko wokół niego. I ja wiem doskonale, że to jest taki etap, że to, że nie mam czasu czasami zjeść lub się umyć jak człowiek to norma, nie mówiąc już o spaniu. do tego ważę 10 kg więcej, czoło kończy mi się na czubku głowy i generalnie nie wyglądam najlepiej. Samo życie z niemowlakiem. Samo życie poporodowe. Ja to wszystko biere na klatę. Ale to, że mój monż wystawił mnie letko do wiatru-niet!. Zostałam zdegradowana tylko do roli mamy Jasia, kobietą, zoną, nie wspominając o kochance przestałam być. Nie czuję się. Okej. Można wszystko zwalić na permanentne zmęczenie. Ale do cholery i kurwy nędzy, chyba nawet w locie można tego wiechcia, matkę przytulić, dać jej buzi, objąć...można darować se "sprawy" zawodowe i nie podlewać ich piwskiem, kiedy zona siedzi cały boży dzień z dzieciem w domu bez zakupów obiecanych i jedzenia. I co z tego, że to pierwsza wtopa od urodzenia Jasia?. Takich wtop w ogóle nie powinno być!. Nie tak się umawialiśmy. Tym bardziej, że nie mamy tu nikogo. Jesteśmy zdani tylko sami na siebie i tak musimy sobie radzić i wspierać się, a nie walić w... i proszę może się pan panie Korzecki pakować (pokazowo jak cholera), straszyć rozwodem, mam to już w dupie. Był czas, że latałam po chacie i prosiłam i godziłam się na to i owo. Teraz stop. No way!. Ja rozumiem, że czasy beztroski się skończyły, jeśli pan nie, to sorry.
Zmęczona więc jestem, zmęczona ciągłymi sprzeczkami kiedy Jasio śpi, czuję się cholernie niedoceniona i olana, a przecież robię co mogę, dbam o dziecko, o dom, żeby się nie zawalił i o milion rożnych rzeczy. Nie tak miało być, nie tak sobie opowiadaliśmy. To nie jest TA bajka, nie wspominając już, że samą bajką posiadanie dziecia nie jest. NIE JEST. Bo jak napisała Agnes, można mieć po "kokardy". Można mieć dość. Co nie znaczy, że tego małego bączka nie kocha się nad życie, nade wszystko. Za nim i dla niego pójdę na koniec świata, albo jeszcze dalej. Więc droga Iwi z onetu, może tu nie trafisz, ale wiedz, że beretem to ty masz coś nie tak. Ja się już nauczyłam na własnej skórze, że nikogo pochopnie się nie ocenia i nie rzyga w niego jadem. Bo to wraca jak bumerang i boleśnie kopie w dupsko.
Ufff...jakoś mi lepiej. Jak w nowym mieszkanku. Postanowiłam nie znikać jednak, tylko wypluwać się tutaj. Nie mam jak jebnąć talerzem o podłogę, nie mam jak się wyszumieć, a wygodniej jest mi pisać niż drzeć się w ręcznik w łazience. Witajcie więc w mym nowym świecie. Szczerym do bólu. Usiądźcie na kartonach, bo jeszcze się urządzam i napijcie się ze mną kawy.
Myszak