Byle do przodu...

...tak sobie powtarzam i jeszcze...dasz radę, będzie dobrze, się poukłada, inni mają gorzej (co to do cholery za pocieszenie?)...ale coś trzeba do siebie gadać, żeby wyciszać emocje, a one ostatnio królują w moim życiu. Nie będę już pisać, że tym razem ja pakowałam walizki w łikend (chociaż nie bardzo mam dokąd pójść, najbliższa przyjazna meta to 500 kilosów stąd), a Korzecki ział takim ogniem jak nigdy dotąd. Normalnie włoska rodzinka. Dobrze chociaż, że długie noże wyłażą podczas snu Jasia. Choć to i tak żałosne jest, że dwoje dorosłych, dotąd kochających się do szaleństwa ludzi nie umie ze sobą normalnie gadać, ino syczą jak gady jakieś.
Narodziny Jasia otworzyły mi oczy na pewne sprawy, albo inaczej, ja już te sprawy dawno widziałam, ale gęby nie otwierałam, a szkoda...trzeba było wcześniej...no cóż...Wczoraj była u mnie moja znajoma, która raz w miesiącu robi mi porządek z kopytami górnymi i dolnymi, to moja jedyna w tej chwili atrakcja i czerpie z tego mnóstwo radości:). Jednak wczoraj ma radość we wkurw się obróciła. Bo kobita mi zasuwała gadki o tym, że jestem "pojebana jeśli oczekuje pomocy od męża" i że "chłop jak ma problem, czy powód to napić się musi, bo oni już tak mają". Powiedziała co wiedziała i się...Syknęłam jej, że jak chce to niech się na to godzi, ja niekoniecznie. Mają, muszą i inne pierdy, nic tylko zawsze wszystkie samcze wyskoki tłumaczyć i być wyrozumiałym, jaaasne. Tak czy siak dla mnie ploty przy pazurach już się zakończyły, znamy się od lat i czasami na coś tam pomarudziłam, ale już koniec, jestem pojebem, a od teraz milczkiem na dodatek.

Teraz będzie o Jasiu, zwanym pieszczotliwie grzmotem:). Jego bezzębny (jeszcze) uśmiech wynagradza mi wszystkie bóle. Ostatnio nauczył się obracać na brzuszek. Stęka przy tym niemiłosiernie, sapie, pluje i nawet odda co nieco z wysiłku, ale jaki jest dumny, że w końcu i nareszcie leży na tej piłowanej przez lekarzy pozycji. Ile ja się nasłuchałam!. Że powinnam go kłaść, że powinnam zmuszać, że źle robię. No trudno, zalecane przez ortopedkę ćwiczonka były, ale nic nie robiłam i nie będę robić na siłę. Jaś jest zdrowy, wszo okej i don't panic. Już po tych 5 miesiącach nie dam się tak łatwo wkręcić w "normy" i inne siatki centylowe. Ostatnio na szczepieniu pani doktor zarzuciła mi, że "to pani nie chce kłaść na brzuch syna, skąd pani wie, że on tej pozycji nie lubi, to że płacze to nic nie oznacza". Oczywiście, moja wina, ja podła matka, nie chcę patrzeć jak moje dziecię sinieje od krzyku i dostaje histerii. Tutaj akurat posłuchałam mojej mamy, która zaśpiewała mi "nie poganiaj mnie, bo tracę oddech, nie poganiaj mnie bo gubię rytm". Pomogło. Ostygłam w zapędach.I proszę, przyszedł dzień kiedy Jaś zaczął sam z siebie odkrywać różne pozycje. Czasami dobrze jest posłuchać starszego pokolenia:). Jeśli chodzi o rozwojówkę, czy pielęgnację to moja mama na telefon jest nieoceniona i zawsze w razie "W" wystudzi moje emocje. Ech, bardzo żałuję, że jest tak daleko...Teraz zastanawiam się co zrobić z wieczornymi histeriami Jasia, zaczął dawać ostro czadu...ale to już opowieść na następny post.
Pozdrowienia dla wszystkich,
Myszak z Jasiem.