Powrót...

...nie pisałam, bo...nie mogłam zebrać myśli i dalej mi trudno. Korzecki wrócił do domu w nocy "bo tu jest mój dom i moja rodzina", ach tak...oczywiście był lekko tryknięty, a jakże, no i gadać mu się raptem zachciało...o matko, szkoda tylko, że po trzeźwemu nie jest w stanie się otworzyć, przyznać do swoich słabości i przeprosić. Nie miałam sił na dyskusje, zmęczona, chora i zostawiona, ot tak sobie. Powiedziałam co myślę o tym i czuję, a raczej, że przestałam czuć...zabolało, ale taka jest prawda. Za dużo złego się ostatnio wydarzyło i generalnie nie tak to miało wyglądać. Ja się naprawdę staram i robię tyle ile mogę, dla dziecka, dla nas i szczerze?. Nie mam sobie nic do zarzucenia. Przestałam się porównywać do innych żon, czy matek. To bez sensu. Daje z siebie po prostu wszystko na co mnie stać i tyle. Boli więc mnie okrutnie, że jestem tak niedoceniana przez menża-wenża. I to też usłyszał. Powiedziałam chyba o wszystkim. I byłam i jestem gotowa na wszystko. Nawet na zabranie walizek. A one stoją. Puste. Bo nagle Korzecki zaczął się starać. Nawet bardzo. I dzisiaj na przykład jadę do Wawy do fryzjera!. A on tak poustawiał swoją robotę, żeby już od 15-stej posiedzieć pierwszy raz od daaawna z Jasiem. Hm. Cieszę się bardzo z tej wyprawy, mój fryzjer nie widział mnie od...7 miesięcy i już jest uprzedzony o moim hm, wyglądzie. I tak, z jednej strony radocha, a z drugiej niepokój. Wiem, że przecież Jasiowi krzywdy nie zrobi, ale mało czasu z nim spędza i nie wiem czy zakuma kiedy go położyć na drzemkę i takie tam. No tak. Rozterki matki. Ale jak tatuś nie zacznie się wprawiać i być tatusiem, to lipa i już zawsze tak będzie. Tak więc jadę. Bo czas najwyższy zadbać o siebie. Nie dość, że nadwaga po ciąży jest, gęba szara i wymęczona to jeszcze łeb jakby pierun pierdolnął. Koniec z tym. Metodą drobnych kroczków trzeba się zresetować.
A Jasiek to całe moje szczęście i miłość. Mały, rozkoszny rozrabiaka. A ten jego uśmiech...ach...miód na moje serce. Nie wiedziałam, że aż tak można kochać i czerpać z tego uczucia siły. Lecę, bo właśnie się obudził i mnie "woła". Nasza fota może jeszcze dzisiaj.